My maand, jou maand, ons maand . . .

September is 'n maand vol verwagtinge, eerstens dis lente, die winter is verby, nuwe groen toppies steek kop uit in die natuur en blommetjies begin smile vir die son en ons voel almal sommer beter. Ek kyk vanoggend na die weer op TV, en ek sien dis sommer 'n lekker 30 grade in Johannesburg vandag. Ek sit hel ver van daar af maar ek dink ek kan die Yesterday-Today-and-Tomorrow en Jasmyn se geure in die lug ruik.

September is ook my maand, Danie se maand en ons maand :-)

Ons verjaar al2 en dis ons huweliksherdenkings maand, ons is baie in die gesin wie September verjaar maar ek wil vandag oor ons 2 skryf.

21 Jaar terug het ek weer so 'n uiterse slegte winter gehad, my eertydse man het mos die gewoondte gehad om rond te kyk en toe kyk hy homself in 'n baby in rond, so toe die winter begin is ek so eensaam eensaam deur 'n egskeiding en met baie seer en teleurstelling geteister maar op 'n middag in Julie toe stap ek mos daar by my suster se plekkie in en gaan sit agter die toonbank met my teetjies en daar kom staan die man mos nou met my en small talk maak, en ek like nie mans nie, nie op die stadium nie, en ek wil niks met die ou te doen hê nie, maar hy hou nie op nie, en nodeloos om te se, na 2 en 'n half jaar is ons toe getroud, op die 9de September 1994.

Hierdie storie kan soos 'n boek word maar ek gaan hom kort probeer hou. Deur sy aanhou en uithou en terug kom elke keer as ek hom verjaag het, sy uiterse deursettingsvermoë, het hy so my hart gewen. Dit was geen sprokie nie, ons het sommer so met die begin al opdraende in ons lewens saam gehad maar ons het gestick soos iets in 'n wolkombers. Immers het ek vir 'n goeie man gevra, ek het hom net nie erken toe hy voor my kom staan het nie . . .

Nou, 19 jaar down the line van huweliks lewe saam, kopstamp was deel daarvan, kinders grootmaak was nie elke dag maklik nie, myne en syne so om die beurt, ek is nie 'n engeltjie nie, kan nie vir hom maklik wees om so saam my en my moods en my grille te lewe nie, so is hy ook nie altyd die ou lammetjie wat mense dink hy is nie, ons is nie perfek nie, maar ons is deur ons liefde gebind, ons vergewe maklik, praat sommer gou 'n ding uit, en ons dra nie verwyte rond nie. Ons grou ook nie ou koeie uit die sloot uit nie. Ons ondersteun mekaar, glo in mekaar. Hy sê elke dag hy's lief vir my, en wys elke dag sy liefde vir my en ek doen dieselfde. Dit maak nie 'n man minder man nie ;-)

Nou die dag hoor ek 'n ou sê vir 'n vrou, hulle het oor haar verhouding met haar lewens maat gepraat: "Analyse = Paralyse"!

En ek gaan dit weer sê :

 

Analyse = Paralyse

 

Die is een ding wat ons nie doen nie. Ons sit en analiseer nie mekaar se optrede nie, ons oordink en ontraafel nie mekaar se sinne of dade nie. Ons plaas nie onnodige druk op mekaar nie, ons verwag nie die onmoonlike van mekaar nie, ons deel als, hy is my vriend, my man, my lover en my vertroueling.

Ons sê jammer as ons verkeerd was. Ons gun mekaar spasie.

 

Ek is by die huis, heeldag, ek kla nie, ek doen wat ek wil soos ek wil wanneer ek wil, vir amper 2 jaar lank nou al. Ek verlang ook na my kinders nes hy doen, maar dit was ons besluit saam, om hier te wees, ons verkwalik mekaar nie.

 

Hy werk by die kantoor, travel die land vol en kom moeg huistoe. Ek laat hom toe om te rus, al lê hy net voor die TV, dra sy koffie aan en maak lekker kos, of ek lê saam hom, in sy arm. Al praat ons soms nie, ons is net saam, tevrede en gelukkig.

 

Ek maak die huis huis en 'n plek vir hom om te ontspan en gelukkig te wees. Ek is happy soos 'n vark ini modder.

 

Ek het die man gekry waarvoor ek gevra het, sommer oor nag, maar soms kyk mens mos wyd en sien nie die goud voor jou voete raak nie, dis eers later dat jy besef, ek het gevra en ek het gekry.

 

Daardie jare al was my pad grondpad. Sy koms in my lewe was soos nuwe skoene, ek kon weer makliker stap, hy sê weer ek het hom gered uit die put waarin hy was, so dra ons mekaar en so hou ons mekaar regop. Ons het soms werklik op brood en water geleef maar ons het mekaar gehad, ons het deur finansiële moeilike- en hartseer tye gegaan. Siekbeddens oorleef so saam saam. Ons het gebid vir mekaar en ons doen dit nogsteeds.

 

Niemand weet wat die dag vam more gaan bring nie, maar as dit Sy wil is sal ons nog lank saam wees en mekaar bly aanvul soos nou en ook in die verlede.

 

Ek wil net vandag hierdeur vir hom sê, dankie dat jy nie destyds moed opgegee het nie . . . dankie dat jy my gekies het, want jy moes . . . dankie dat jy lief is vir my kinders.

 

Lief vir jou tot aan die einde van my dae en daarna. Eendag gaan ons weer so maak.

 

Iretha