In die vroee jare het die mense in Nigeria geglo dat as 'n vrou geboorte gee aan 'n tweeling dit boos is. Soos in evil. Of die ma het 'n ongelooflike erge sonde gepleeg of die pa is 'n boose gees. So die kindertjies is dan in die woud gaan los om deur die miere of deur 'n luiperd opgevreet te word. Hulle het ook geglo dat een van die kinders 'n monster sou wees.
Toe in die jare 1876 kom 'n sendeling vrou, Mary Lessor, die suide van die land aan in Calabar, sy het Livingston, toe al dood, as rol model gehad. Sy was ingelig oor heksery en baie bygelowe in die land. Sy het kom leer van die kinders wat so deur die mense in die bos gelos is om dood te gaan en ook dat as 'n oumens dood gaan, hulle vroue vermoor het om hom te versorg in die hiernamaals. Sy het die Woord versprei en die tweelinge begin red. Sy was 'n vurige rooikop en het gou die mense se vertroue gewen en is aanvaar deur die mense. Volgens woord het sy honderde kinders so gered. En die doodmaak van tweelinge gestop, of so is daar gedink. Sy is in 1915 dood op die ouderdom van 66 aan die koors (malaria). In haar lewe het sy ook die gebruik van gif drink gestop. Daar was geglo dat as jy van iets beskuldig is en jy is onskuldig sal die gif jou nie doodmaak nie, klink vir my almal wie die gif gedrink het was skuldig, want almal is dood!
Toe ek nou verder lees sien ek dat die ding nogsteeds voortgaan in die buitewyke van Abudja waar mense woon wie weier om die westerse dinge aan te neem. Hulle woon in die bos en maak soos honderde jare gelede en dra selfs nog die klere van daai jare. Daar word nie daaroor gepraat nie en dis 'n baie stil onderwerp.
Volgens opnames in 1991 is 9% van vrouens nog gekant tee tweelinge en glo dat dit die gode is wie hulle straf vir sondes wat hulle gepleeg het, dat die kinders van die duiwelnis en non-human. Sulke vrouens word dan ook deur die man se famielie uitgedryf maar nie vermoor nie.
Dit sal intensiewe ingryping en oortuiging vat om hierdie mense van hulle wreede kultuur te laat afsien.
As jy so daarna kyk en lees besef jy skielik dat als en almal nie na vooruitgang streef nie. Sommige is maar tevrede met die gewoontes en gelowe van honderde jare gelede, om ons ontwikkel die land en die mense, in die laaste 2 jaar kan jy die vooruitgang met die blote oog sien maar ons besef nooit was onderlings aangaan nie, dit bly wild in die harte en koppe van sommiges. Dis hartseer aan die een kant en aan die ander kant dink jy, dis tradiesie, dis ingebore, dis in die gene, hoe kry jy dit uit?
Hoeveel Mary Lessors is nodig om daai verskil te maak?
Dis nie die enigste wit vrou wie ooit haar hart in hierdie wilde ongerepte land met sy reenwoude kom verloor het en haar hier gevestig het nie. Gaan lees bietjie oor Susan Wenger wie die jaar nadat Mary Lessor dood is ook na die land toe gekom het. Susan was hier in ons staat, Osun, 'n kunstenaar tussen die Yoruba mense, en het haar lewe gewei aan die Osun Godess sederd die dag dat sy haar voete in Osogbo gesit het. Vreemd ne? Sy is 'n paar jaar gelede dood op die ouderdom van 94! Sy is nooit terug Australie toe, waar sy vandaan gekom het nie.
Die land toor my ook, ek het vrede hier, maar ek sal nie so betrokke word dat ek my mense en my lewe daarvoor sal prysgee nie, maar ek verstaan bietjie, klein bietjie oor die mense wie kom en nie weer wil gaan nie. Hier in ons dorp loop so 'n ou Duitse Tannie rond, sy en haar man was jare gelede hier en na sy dood was sy alleen, geen kind of kraai nie en toe kom woon sy hier . . . soos in nou, vandag die hede . . .
Groete van die kant van die ewenaar af.
No comments:
Post a Comment