Twisted Verhaaltjie

Nie lank gelede nie was Grietatjie nog 'n dogtertjie in hulle dorpie se strate, Grietatjie se mamma en pappa se huisie was aan die beterkant van die spoorlyn. Grietatjie het goed aangetrek en wou altyd so graag deel wees van die gewilde groepie in die dorpie. Maar Grietatjie het so bietjie gesukkel want die enigste groepie waar sy gepas het was die minder gewilde kindertjies, die snobs. Maar die het gedink hulle is in, maar toe nie eintlik nie. Want die kindertjies met die kaalvoetjies was bang vir hulle groepie en het draaie om hulle geloop om die bitsige gespot vry te spring. 

Grietatjie het begin rondkyk en die molletjies het begin stoot, maar sy was so deel van die snob groepie sy het nie meer verstaan wat dit is om opreg en mooi van binne te wees nie. Net die rokkies en skoentjies en haartjies en make up kom vir Grietatjie laat mooi lyk. Grieta se mamma het gewaarsku en gepraat maar Grieta het nie geluister nie. 

Soos dit maar gebeur, het Grieta se eerste kys nie lank geduur nie, want hy het nie van haar snedigheid gehou nie. Die een na die ander het haar gekys en weer gelos. Grieta en haar groep het alles gedoen om gewild te wees. Kort voor lank was hulle maklik en het begin rook en drink en rondslaap. 

Toe op 'n dag is dit einde van haar skoolloopbaan en omdat sy nie baie van skool werk gedink het nie kon Grieta se pa se geldjies haar nie in 'n universiteit in koop nie. Sommige van Grieta se maats het wel goed genoeg gevaar om vrystelling te kry maar Grieta het hulle altyd gespot omdat hulle probeer boekwurms wees. 

Wat Grieta nou te doen staan is om maar 'n man te vang want haar pa het gese dat as sy nie haar kant bring nie gaan hy nie sorg nie. So, geen universiteit nie, geen sakgeld meer nie en Grieta land op agter die poskantoor se toonbank. Grieta was geen vaal poskantoor klerk nie, nee, sy het geweet hoe om na haar uiterlike te kyk. Opgeklitste hare en lae hals rokkies om nie eens van die soom te praat nie en hakkies dunner as wat goed is vir jou gesondheid was haar uniform in die plan om man te vang. Grieta se fokuspunt, rykdom aansien en gewildheid. 

Grieta was suksesvol om die nuwe plaas bestuurder in die omgewing sover te kry om 'n ring te koop. Maar met tyd het hy gesien wat almal alreeds geweet het en die verlowing verbreek en met een van die kaalvoet dogters van die dorp afgehaak. Grieta was boos. Die nuwe posmeester het haar binne 3 maande getrou maar sy ontnugtering was gou, 'n jaar en 'n kleintjie later verdwyn die man in die nag uit die dorp uit en later daag daar 'n prokureur in 'n slap swart kar op met skeibriewe. Grieta kon haar geluk nie glo nie, die jong prokureurtjie ook nie, en net daar en dan teken Grieta die papiere, los vir klein Grietjie by ouma Griet en daar gaat sy koffers en al saam met die slap swart kar en sy handsome prokureur stad toe. 

Die prokureur se ma wil hom onterf en hy los vir Grietatjie op straat. Grieta met genoeg geldjies vir 'n treinkaartjie het nog nie geleer nie en verkas terug na haar home town toe. Die poskantoor wil haar nie weer terug he nie so sy gaan werk toe maar in die Algemene Handelaar op die dorp. Die geldjies is maar skraps en Grieta se mooi goed word ou goed, die onderhoud betaal net vir Grietjie se skooltjie bedags en niks meer nie. Grieta raak desperaat. 

Haar volgende slagoffer kom in die gedaante van 'n rep op die dorp aan, sy ma het altyd gese, die ongeslypte diamante in in die platteland, dis waar hy sy vrou gaan kry, die dat hy die area waarin hy moes gaan werk verwelkom het, hy het vrou gesoek. Jare stap aan en sy erfporsie le en wag vir sy erfgenaam, die famielie plaas. 

Hendrik val vir Grieta en sy rep nie 'n woord van klein Grietjie nie en vertel hom haar ouers is dood en sy het geen kind of kraai nie, so tel Hendrik toe sy diamand op en neem haar plaas toe. Mammas is nie dom nie en Hendrik se mamma sien reg deur hierdie Grietatjie, maar Hendrik verstaan nie en glo vir Grieta toe sy se sy ma is jaloers. Die 2 haak die knoop deur en kort voor lank sit hulle vir ouma in 'n tehuis en Grieta gooi dubbele erfgename vir Hendrik se plaas. Hy hou op met werk en begin boer nou dat ouma uit die weg is. Maar Hendrik se Grieta wil gesien en gehoor word, sy is darm die vooraanstaande jong boer se vrou en met die 2 ling in die stootkarretjie trek sy baie aandag. Hendrik gee nie om dat Grieta mooi aantrek en elke week gaan hare doen op die dorp nie, hy is trots op sy pragtige trofee aan sy sy en sy 2 bulletjies wie nou op die plaas deur die nennie grootgemaak word. Op 'n verjaardag kry Grieta tekenregte op Hendrik se rekenige en loop trek vir haar so 'n afslaandak rooi gevaarte van die vloer af. Die jong mannetjies op die dorp gooi sulke wolwe fluite en die koppe draai en dit oe en aa en arme Hendrik en arme Ta Lien in die tehuis en arme oom Hendrik se bloedsweet se geld wat nou daar loop. Maar Grieta sien dit nie so raak nie, sy voel sy het nou wat sy verdien, aansien, tjekboek en plek in die samelewing. 

Die stories bereik ouma Lien se ore en sy dink so by haarself, al is dit die laaste ding wat sy doen, hierdie vrou moet weg. 

Intussen boer Hendrik en vannaand sit hy saam met sy Grieta aan, die kinders is versorg en sy vrou is gelukkig, so hy is gelukkig. 

Toe op 'n reenirige dag sit Hendrik sy seeninge so en tel daar op die voorstoep toe daar 'n kar stop. Seker iemand wie kom rigting vra dink hy want hy ken nie die motor nie. Daar klim 'n ouerige vrou en man en 'n opgeskote dogter uit en kom stoep se kant toe geloop. Hendrik wink hulle nader, die dogter lyk vaagweg bekend maar hy kan nie mooi uitmaak nie. 

Om die storie bietjie kort te knip, Grieta het 'n vloute geveins en die mense is daar weg met Grietjie en haar tassie langs haar op die onderste trappie van die stoep. Dinge was nooit weer lekker op die plaas nie en Grieta was al hoe meer dorp toe met besigheid. 

Kort voor lank verdwyn Hendrik se kontant in die bank en die jong dokter asook Grietatjie soos mis voor die son uit die dorp uit. Arme Hendrik moes sy ma uit die tehuis loop haal om na die kinders te help kyk en huis te hou. Grietjie het maar aangebly op die plaas en was baie handig met die boetietjies se grootmaak.

Die dokter lees toe die storie in die Huisgenoot en loop weg in die nag, sonder sy ou besittingkies. Hy was die lucky one. 

Grieta het nog 2 kinders by die Dominee gehad wie sy ook so bedrieg het en wie niks vermoedend hierdie arm wees mens in sy hart ingeneem het en pastorie moeder gemaak het. Kyk die rol as pastorie moeder het haar wel geval. Sy was aan stuur van die vroue vereeninging, byeenkomste gereel met bekende kunstenaars en het getof vir die eerste span. Mev Dominee kon nie afsteek nie. Sy moes die voorbeeld stel. Grieta het geblom in haar nuwe hoedaaningheid.  Sy het swierig met Dominee se Merc op en af in die dorp gery en getee en gekoop en aan die armes 'gegee'. 

Die een doop Sondag  erken iemand toe vir Grieta as die vrou wie die boer Hendrik so met die ou kindertjies gelos het en vort is met sy geld. Dit was 'n vreeslike affere ini kerk daai jaar. Dominee was getroud met 'n getroude vrou, die kinders was dan mos in die sonde verwek en buite egtelik en die sinode hou vergaderings en om skande te spaar wurg Grieta geld uit die dominee uit om te stilletjies spoorloos te verdwyn. 

Grietatjie is weer op die pad met 'n sak vol geld, tasse vol mooi en blink goed en glo my maar, met die rooi gevaarte uit Hendrik se tyd. Dae en nagte op die pad besluit Grieta om maar weer te probeer en sy loop staan daar op 'n stuk grondpad met 'n kastige pap wiel wat sy self afgeblaas het en wag vir die volgende ou om in die val te trap. 

Dit gebeur toe so. 

Boer Janneman kom daar verby met sy werksbakkie, maar Grietatjie weet elke boer het 'n blinke in die skuur. Boer Janneman, 'n oujongkerel kan sy geluk nie glo nie, so 'n seksie dingetjie hier neffens sy grondjie en dan is sy nog ryk ook. Hy gaan sy kaarte mooi moet speel . . . 

Grieta dink dis die maklikste vis wat sy nog ooit gevang het, Janneman dink, dis die grootste vis wat hy nog gevang het . . . 

Lank lank daarna vertel die ene Janneman sy buurman van die vrou wie hy so langs die pad opgetel het, jy sien Piet, die ding staan so. Dis die droogte wat 'n man sulke dinge laat doen. Hy vertel haar toe dat hy die hele distrik se paase besit behalwe ene in die middel en as hy die kan koop dan trou hy haar en maak haar die rykste vrou in die provinsie. Sy las hom toe so 'n paar ponde en hy loop betaal die helfte van sy skuld by die koperasie en die anner helfte koop hy 'n ring en die dag toe hy so ewe die ring wou aansit kom die polieste mos daar aan en vat die vrou daar weg. Nou staan die saak so. Hy wat Janneman is se skuld is nou afbetaal die winkel kon die ring terrugvat. Hy was mos nimmers aan 'n vinger gewees nie. Die rooi slap afslaandak kar staan daar voor die opstal geparkeer en ou Jafta was hom elke dag. Die laat die plek darm na iets lyk. Wat van die vrou geword het traak hom nie, dit was mos betaling vir die omruil van die pap wiel . . . 

Die storie, die Grietatjies sien altyd hulle gatte sonder om in die spieel te kyk . . .

Ewenaar groete

Iretha 

Geskenkie uit die hart uit

Dis Kersfees tyd, dis bymekaarkom tyd, dis liefde tyd en dis verlang tyd . . .

Dis die einde van 'n jaar wat vol gepak was met blymoedigheid maar ook met hartseer en seerkry,
ons wens mekaar 'n Gesëende Kersfees en 'n Voorspoedige nuwejaar toe, soms net woorde wat uitkom, maar kom ons bedoel dit hierdie jaar. As jy vir iemand sê, Voorspoedige Nuwejaar, bedoel dit, spreek 'n sëen oor daardie persoon uit deur daardie woorde te uiter.

My wense vir julle almal, vir die nuwe jaar, is soos 'n pakkie, toegedraai in liefde en met sëeninge vasgebind.

Binne in:

My wense dat jou nuwe jaar vol leef sal wees, sodat as jy eendag oud is jy sal kan sê, ek het geleef!
Vol van daai lekker doen dinge, lekker voel dinge, en as daar 'n paar groei dinge in jou rigting kom, dat jy die krag en die wysheid sal hê om dit in 'n ondervinding sal verander en nie as 'n meulsteen sal dra nie. Maak daai 365 dae elke dag 'n lewe dag, al doen jy net een lekker dingetjie, maak herineringe.
Onder in die pakkie sit ek vir jou gesondheid, vrede, dankbaarheid en baie liefde.

In jou gedagtes, maak hierdie pakkie klein genoeg om in jou sak te pas maar groot genoeg om als te dra wat binne is, sit hom in jou sak en dra hom die hele jaar saam, hierdie is my gelukbringer vir jou.

Gesëende Kersfees en 'n Voorspoedige nuwe jaar, 2014 gaan 'n gatskop jaar wees!

So van die anderkant af, met liefde.

Iretha

'Pop-ups' maak my dag

Vanmore staan ek weer met die ding op van, writers block, soos hulle dit noem en ek is sommer omgekrap. Nadat Danie weg is werk toe krap ek rond op my Ipad en hier kom een van daai irreterende pop-ups op en ek lees toe die ding, en dit se toe die volgende:

"You feel torn between presenting your ideas to others and withdrawing to keep your point of view to yourself. Your creative juices are flowing, but you're not sure if it's appropriate to express your crazy ideas. Fortunately, your imagination won't steer you wrong today, so trust your instincts no matter what. Taking a chance by putting yourself out there for everyone to see isn't as risky as you think."

Nou as dit nou nie 'n teken is nie, dan weet ek nie so mooi nie . . .

Dis nou vir die van julle wie glo aan tekens . . . soos ek glo aan die soort van ding.

Die block is nogal gereeld met my, ek is alleen deur die dag met 'n steward en TV en my wonderlike tegnologiese gevorderde geskenk van my man af, what a blessing, my Ipad. Iewers moet my inspirasie vandaan kom. Ek lees baie, Paulo Coelho se boeke, onder andere, ek love hulle almal. Nou net klaargemaak met Eleven Minutes, hiehiehie, stoute boek maar daar was nogal baie waarhede in. Gaan lees hom gerus.

Vandag wil ek klem lê op daai 'tekens'. Ek is mos maar bietjie skugter om my sienswyses en 'crazy ideas' met almal te deel maar my 'sign' hier bo sê dan vir my ek kan maar mal gaan. As ek dalk een of twee keer te ver van die sypaadjie af trap en julle dink die bus gaan my tref, sê maar so, ek luister graag.

Hoeveel keer kry jy 'n gedagte oor iets en soos in 45 sekondes later is daai gedagte skoon weg en jy sê vir jouself, dit was nou 'n briljante ding maar nou het jy vergeet wat dit was? Of word wakker in die oggend en net so voor dit lig word het jy hierdie slim plan, en dan dux jy weer so bietjie en woeps weg is dit. Jy word wakker met daai lekkerte van die blink plan wat nou nou net hier in jou kop was en toe verdwyn hy weer so met die eerste strale van dagbreek. Dis blykbaar normaal, en die antwoord is daai stukkie papier en die potlood voor die bed, waarsku tog jou maat dat as jy so in die donkerte sit en skribbel moet hulle nie pla nie, dis amper heilige oomblikke daai, daai vaspen van gedagtes of drome. Gebruik hulle in jou werk en in jou daaglikse bestaan, ek droom mos so graag so antwoorde op kopkrap dinge.

Dan kry jy daai stemmetjie wie met jou praat hier in jou binneste, dis jou tjom daai, moenie hom ignoreer nie. Die slim mense noem dit jou 6de sintuig of jou beskerm engel of jou siel of jou onderbewussyn. maak nie saak wat ek en jy hom noem nie, luister maar. As daai outjie vir my sê moenie, dan sal ek darm wille draaie gooi om 'n ding nie te doen nie. Hy is net soms stadig om my tong te keer ;-)

Tekens kom in enige vorm, uniek vir jou sodat jy dit kan raaksien as jy moet, soms as 'n waarskuwing, soms as 'n aanmoediging, jy sal verstaan as jy oop is vir die dinge.

Maak maar weer daai potlood skerp en sit hom daar op die boekie neer.

Dis wonderlik hoe ons onderbewussein werk, dis soos 'n meganisme wat ons lei, ons beskerm en ons oplossings gee, ons laat groei in ons werk en lewens. Dis my stemmetjie daai, ons is groot vriende. Myne is nogal kreatief as hy die geleentheid kry, soms baie ondeund ook . . .

Dis vakansie tyd vir meeste mense. Gebruik die lekker tyd om op te let vir daai 'pop-up' in jou lewe.

Ewenaar groete.

Iretha

My Ma

Vandag is dit die herdenking van my ma se dood. Van my ma se weggaan.

Ek onthou nog pa se oproep jare terug, "Ma is nou net weg" het hy gesê, ek het gevra, hoe bedoel pa dan nou? Waarheen sal sy dan gaan, sy was baie huisvas. Toe klap dit my, kyk, en so 'n onverwagse on tydige boodsakp kan 'n kind hard klap. Ek het nie toe gehuil nie, die huil het later gekom. Ek het op en af geloop en gewag vir die voel maar die voel het my sprakeloos gelos. Danie het toe met pa gepraat, ons was die middag by skoonma en skoonpa toe die oproep gekom het.
Dit was soos 'n skoot deur my binneste. Ek het nog nie baie daaroor gepraat nie. Dit was te erg.
Toe kom die gereel en gepak en die trip Suidwes toe. Ons het in Botswana oorgeslaap en tot in Tsumeb gery die volgende dag.
Dit was deurmekaar, of sal ek se ek was deurmekaar, ma het net herstel van die borskanker en toe kom die hartaanval en sy is weg.
'n Ma wie ons gedink het gaan altyd daar wees is toe weg.
Ma het nog met my gepraat, so hier in my kop, nou nog soms, hoor en voel en ruik ek haar. Ons moes haar gaan begrawe.
Die dag van die begrafnis het ons na haar gaan kyk, dit het nie soos sy gelyk nie, die siel was weg, net die dop was oor, soos sy altyd vir ons vertel het wat gebeur as iemand dood gaan. Dit was so.
Ek onthou my ma as die Tannie Kleintjie wie altyd daar was vir almal. My ma se hande het vir niks teruggestaan nie. Almal was lief vir haar en sy het altyd raad gegee.

Vandag toe ek daar voor my spieël staan en ek kyk vir myself, sien ek baie van my ma wat vir my terug kyk. Dis scary.

Ek wil nie die gewone huldeblyk skryf nie ek wil net sê, ek mis my ma. As jy nog 'n ma het, bel haar, gaan kuier, drink tee of wat ook al julle ding is wat julle lekker saam doen. Leer meer van haar af, kry haar resepte, luister na haar stories van lank gelede en maak herinneringe saam met haar. Laat jou kinders haar geniet sodat hulle altyd kan sê, my ouma het dit so gedoen, of my ouma het so vertel, of my ouma het my dit geleer. Dis wat jou dra as sy sommer so weg is. Haar herinneringe in jou binneste.

En ek dink, as ons sou weet die tyd is naby, sou ons meer saam gedoen het, sou ons meer gepraat het?

Ma het geweet. Sy het die laaste keer voor haar dood toe hulle by ons gekuier het, daar buite onder die wasgoedlyn vir my gesê, 'Ma kom mos nou nie weer kuier nie' en ek wou nie luister nie, ek wou dit nie glo nie. Sy het my ook laat belowe, so tussen die wasgoed ophang deur, dat ek tog sal toesien dat my pa nie verwaarloos nie. Sy klere moet altyd netjies wees. Nou hoe doen ek dit oor 6000km ver?

Vir nou is dit al wat ek gaan skryf.

Ma ons mis ma, maar weet ma is nie heel weg nie, ma is nog hier by ons in ons herinneringe.

Ma se jongste.

Iretha

Sterkte as jy kop of gat hier uit kan maak . . .

Dis weer Kerstyd en die 'groot dae' lê voor die deur, en ek word stil hier in die geharwar van mense wie skarrel om by als uit te kom, ek kan julle nie vertel hoe Lagos lyk nie, julle sal nie verstaan nie, tensy jy self 4 ure in die verkeer gesit het om so 7 km te ry. Maar hier waar ek is, is ek stil en ek dink en ek voel die dankbaarheid in myself ek voel die al om grootheid van ons skepper en ek wonder en ek weet ek moenie wonder nie, want dan loop my kop weer weg, maar tog wonder ek wie sien nog die grootheid en die heerlikheid van ons hoogste maker en versorger raak soos ek? En ek sê dankie.
(My woordeskat laat my in die steek as ek op MY manier wil praat oor die skepping. God is groter as wat my woorde kan sê, die plek (met plek bedoel ek soos in orals, die heelal die als, oral), waar Hy is, is groter as wat die naam wat ons Hom noem kan sê, dan kom die woord divinity op en ek wil nie soos 'n profeet of 'n blommekind klink nie, maar dis dan die Goddelikheid van wie ookal, in watter geloof ook al, als geskep en gemaak en versorg het, dis daai ding, daai liefde en daai wonderlikheid wat ek so voel en probeer in woorde omsit) Werk die woord Spiritualisme vir jou?

Dankie dat U, U seun vir ons gestuur het om ons te leer hoe ons moet leef, liefhê en omgee.

Ek se dankie uit die eenvoud van my menswees, vir die leer en die groei in my siel, in hierdie era van leer en groei in hierdie tydstip van my bestaan.
Ek voel die grootsheid van die skepping hier om en binne my, ek voel my hart klop en hoe ek asem haal, ek is mens. My liggaam wat ek nou het huisves my siel wie ek is. En nou leef dit as een, of dalk 2, hoe dit nou mag wees, hierdie pakket beweeg aan in tyd, en so leer en groei ek en so ervaar ek dinge, en die dinge is moeilik om te deel, want as jy nie soos die mainstream dink en lyk en optree nie dan is verwerping en kritiek mos onvermeidelik. (Darm nog nie kretiek opgetel nie, maar ek het al die delete knoppie paar keer vandag gedruk)
Ek weet nie of ek die guts het om als te publiseer wat ek skryf nie, ek wil my boodskap uitdra maar die kleinigheid van my menswees maak my soms dink ek moet liewer my mond hou. Dan bere ek maar die goedjies iewers sodat julle dit maar eendag as ek nie meer in die lyfie woon nie kan kry en lees en dalk dink julle dan ek was mal/gerook of dalk moerse.
Maar nou, vir hierdie tyd, is dit nie die regte goed om te se as jy nie kan sterk staan teen die kretiek nie.
Ek het nooit ooit kon droom hoeveel van julle my blog lees nie, toe ek onlangs weer in SA was het ek weer verbaas gestaan, dankie vir julle ondersteuning en aanmoediging, ek waardeer dit ongelooflik baie. Julle sal nie verstaan wat dit vir my beteken nie, so om dankie te sê is moeilik want dis soos om voor 'n skare te staan en met elkeen afsonderlik te probeer praat. Ek sê dan maar so op my manier net dankie vir die lees en die aanmoediging, en hierdie dankie is vir jou, ja jy, wie nou hier lees, direk bedoel.

En daar wys ek julle presies wat gebeur as my kop op loop sit. Ek begin by die groot dae en hardloop regdeur my 'spiritualisme' sidestep nie my twyfel nie en land darm weer op met 'n dankie.

Oe ehe

Lekker daggie my mede mensies.

(Ek sien die maan is vol, lmga, en tra la la, daar gaat ek kombuis toe met 'n pak skaapskenkels en 'n vetstertjie onder die arm, yum!)

Iretha

Ek gaan begin deur te se, ek is nie baie vol bollie nie maar . . . 

Gister is ons oppad Port Harcourt toe, ons vlieg van Lagos af en land, als goed en wel. Aankomste saal is 'n tent, dis ok, daar is lugversorging, oppad in 'n local taxi, baie skoon, kry Danie die hotel bespreking en hy bel iemand en gaan te kere oor dit nie die regte hotel is nie en ek verstaan nie, hy is mos nou ook nie baie vol stront nie. Hy skel so, ek dog die man het iets ingekry.

By die hotel aangekom, verstaan ek toe. Ek hou mos hoeka nie van die plek nie en moes saamkom want hy wil my nie alleen by die huis gelos het nie. Maar dit het niks met die hotel te make nie. Dis toe nie baie vars nie. 

Ek giggel met so 'n gril in my, wonder hoe die res lyk. Die ontvangs is so eg nigerian met plastiek oorgetrekte banke en vuil mure. Ek dog toe, solank die kamers net skoon is is ek ok.

Ons boek in, kry welkom drankies met gebruikte cousters bo-op die glase vir die vliegies wat kan inval. Ek drink dit maar want Danie doen. Ons word na ons kamer geneem, die lift is te klein vir ons, dis nou die portier wie na uie ruik, die 2 tasse, ek en Danie. Hy se hy dog daar is nog plek toe moes hy sy boude intrek sodat die deur kan toe maak. Maar ons is in en toe ons by die kamer kom toe begin ek skelmpies kiekies vat. Dis klein, beknop en nie baie vars nie. 

Die portier besluit toe dis te klein vir 2 mense en kry vir ons 'n ander kamer. Weer lift toe en die keer vat Danie die trappe. 

Daar hang so 'n klankie in die gange en dis bedompig. Die rooi strokie matte is vuil en die mure is vol bruin kolle, ek is stil met groot ogies. Weetie wat om te se nie. Wil nie iets se nie, bang my man kry 'n oorval.

Nuwe kamer is effe groter. Ek neem nog fotos. Die mat by die bed se voete end maak my besluit ek loop nie kaalvoet in die plek nie. Nogsteeds weet ek nie wat om te se nie en hou maar my bek. Ek vat stilletjies die wipes uit my handsak en vee als in die badkamer af. Gemoedsrus is 'n snaakse ding. 

Ons pak nie die tasse uit nie.

Later gaan ons af eetsaal toe vir aand ete. Als lyk maar bietjie af. Die tafeldoeke is vuil en ons loop en soek 'n skooner tafel. Ons bestel grilled chicken en chips. Die buffet is local kos en ons sien nie kans nie. Die kos kom toe na so 2 bacardi en cokes. Die innerlike soek nou versterkings. Stukkie honder was naastenby so groot soos my selfoon maar darm smaaklik. Chips was 'n berg. Met 'n piering vol tamatiesous aan die kant het ek redelik lekker geeet. 

Ek het die vorige aand my nek verle en drink 2 pille en genadiglik raak ek aan die slaap.

Vanoggend se ontbyt het vir sy eie pret gesorg. Ek gaan sit by dieselfde tafel as gisteraand en sien hulle het die tafeldoek omgedraai, die skurwe kos kolle is nou onder en maak net olie kolle aan die bokant. Ek bestel 'n ham kaas en tamatie omelet.

Dis wat ek gekry het, na 'n uur se wag. 

Ek eet toe maar want weet nie hoe lank ek gaan wag as ek dit terug stuur nie, kyk die happe in die bord, dit was nie ek wie so honger was nie ;-) 

Danie het nou net laat weet ons trek vannaand na 'n ander hotel toe. 

Ek wil myself nie beter af maak nie maar dis net dat ek nie lekker gemaklik hier voel nie. Ook nie baie veilig nie, ek het die deur gesluit en die 'do not disturb' bordjie buite gehang. Ek het self bed opgemaak en als weer met my paar 'disinfected wipes' bygekom. Ek weet ek is in die dieper donkerder gedeelte van Afrika, ek weet ons betaal nie self vir die verblyf hier nie, ek hou nie van kak en kerm nie, maar die is darm bietjie minder as waaraan ons gewoond is. Ek sit nog 'n foto op van die beskrywing van die hotel. 

So nou hoef ek seker nie veel meer te se nie . . .

Die het my woorde gesteel . . .

Ewenaar groete.

Iretha

Woorde druk om uit te kom

Hier sit ek weer aan die anderkant ek kan bars van woorde om te skryf.

Ek was nou langer as 'n maand by die huis. Dit was so lekker om elke dag my ou kinnertjie te sien en die ou kleinkinnertjie, ek ruik hulle nog. My hart maak sulke dips as ek aan julle dink. Maar ek is gelukkig, so met verlange en al, at least is ek by my man. Darm nie alleen nie. 

Ek het byna al my maters gesien, saam gekuier en gelag. Ek was by al die winkels waar ek kon en ek was by die Soulspace Festival, ek en my sus, ons het dit so geniet. Doen gereeld goedjies saam, vir daai inhaal slag. So het ons oral probeer inhaal vir die verlore tye. En ek wens weer ek kon almal tog net hier he om te wys, dis waar ons bly, dis wat ons doen en dis hoe dit lyk, ek wil dit so graag met julle deel, fotos vertel nie die hele verhaal nie, sodat julle ook kan verstaan. 

Oral waar ek gekom het, het ek komplimente gekry oor my blog, ek het nooit besef hoeveel van julle dit lees nie, dankie daarvoor, so bly ek kan soms 'n grin op julle gesiggies sit. Julle is die rede hoekom ek dit doen en aanhou doen, al raak ek soms 'weg', sorry maar ek rus soms, skakel sommer net af, of geniet net die stilte. Of soms is daar nie stilte nie dan sukkel ek mos maar om te skryf.

Ek het so 'n uur geslaap en met 'n helse kopseer opgestaan, seker die whiplash van die pad. Dit was rof, 5 ure lank met so 'n halfuur se stop tussenin. 

Nou wil ek skryf en die kop klop maar as die skryf praat is geen kopseer te erg nie.

Die tv werk nie, ons moet kies die skottel skuif of die durian boom afkap, raai wat gaan gebeur? Die skotttel word geskuif. Nou luister ek maar musiek en dis sulke goue oues . . . Crying in the rain, Una paloma Blanca en Knock Three Times . . .

En ek voel weer die gevoelens los kom en ek voel weer die anderkant hier in my binneste, dis nie slegte gevoelens nie, dis so 'n mengsel van vrede en verlange.

Die huis ruik nie reg nie en ek spuit my lekker ruik goed oral maar dit werk nie, sal eers more weer beter wees. (Intussen het ek uitgevind dat die reuk van die fumigation af kom, hulle gbruik nog DDT hier. So hou maar duim vas ons oorleef dit ;-))

Op die oomblik is ek weer die enigste vrou hier, dis stil, dis lekker. More pak ek weer elke vertrek reg en kry weer my doen dingetjies in orde. 

Vanmiddag toe ek uitpak dink ek weer by myself, hier is so baie goed, die kaste en laaie is vol, ek moet bietjie minder maak, so dis dan nou die joppie vir die nuwe week. En ek gooi so moeilik weg. Aitog. Sal maar liewer weggee en nie weggooi nie. 

Toe ons by die huis kom, hardloop een van die drywers agter die bussie aan, arms waai en tanne blink in die son, en Femi staan met 'n smile wat van oor tot oor strek, hulle laai als in 'n omesientjie af. Eerste dinge eerste, how is the family? En toe moes ek die groot komkommer uit die tuin uit sien, julle moet hom sien, ek sal 'n foto neem, en toe groente tuin toe, die trots van my steward Femi. Hy wys vir my sy nuwe foon wat hy gekoop het en is tog te bly om sy 'ma' weer by die huis te he. Hy reken ek was te lank weg. Hoe sal hy nou verstaan van die ander lewe wat ons in 'n vreemde Suid-Afrika het, vir hom klink als soos 'n paradys. Hy se hy het gehoor by die ander wie al daar was. 

Hier is die komkommer, die gekoopte ene steek lelik af.

Nou gaan ek eers in my ver huisie speel.

Ewenaar groete.

Iretha